„She-Ra i Księżniczki mocy” to klasyczny reboot serii popularnej w latach osiemdziesiątych, stworzonej przez studio Filmation. Współczesna wersja zrealizowana na zamówienie Netflixa trafiła na tę platformę pod koniec listopada. Z miejsca podzieliła odbiorców na jej zwolenników i zapartych przeciwników, choć trzeba zaznaczyć, iż już pierwsze grafiki i zapowiedzi nowej wersji wywołały niemałą burzę w sieci. A dlaczego?

Okazało się, że wspomniane już księżniczki nie wyglądały tak, jak odbiorcy oryginalnej serii, chcieliby czy mieli nadzieję, aby wyglądały. Wysokie, smukłe o seksownych kształtach kobiety, które w założeniu pełnić miały rolę nastolatek zamienione zostały na nastolatki będące – nie tylko psychicznie, ale i fizycznie – nastolatkami. I właśnie to spowodowało największą falę hejtu. Jednakże serial animowany błyskawicznie wybronił się jakością: nową formą, złożonością świata, a także wyraźnie zarysowanymi charakterami postaci. Mimo tego, iż She-Ra skierowana jest, przede wszystkim, do młodszej widowni, to starsi odbiorcy również znajdą w niej wiele wartościowych treści. Animacja sporo uwagi poświęca otwartości na inność, akceptacji siebie, przyjaźni, lojalności oraz zaznacza, że każdy z nas charakteryzuje się innymi wartościami, poglądami i marzeniami. Niby nic nowego, ale podane w taki sposób, że otwiera nowe drogi kreowania (i zachęca do korzystania z nich) współczesnych seriali i filmów animowanych. Tytułowe księżniczki w produkcji posiadają różne sylwetki, kształty ciała różnią się od siebie, tak jak i osobowości bohaterek. Dzięki temu, młodszy odbiorca utożsamiać się może z jedną lub wieloma z nich – gdyż każda jest po prostu inna. Wyzbycie się seksualnego podejścia do tworzenia nastoletnich bohaterek, w perspektywie zrobić może jedynie wiele dobrego.

Osią napędową fabuły jest relacja Adory (czyli przyszłej She-Ra) z Catrą jej cwaną przyjaciółką. Obie wychowywane były (jako sieroty) po stronie Hordy. Od początków w szeregach „tych złych” indoktrynowane i szkolone na żołnierzy, których celem jest wyeliminowanie niebezpiecznych księżniczek. Jeden nieprzewidziany splot okoliczności powoduje, że Adora poznaje drugą stronę – rebeliantów. Zaczyna do niej docierać, że to wszystko, co przez lata jej wpajano, jest jednym wielkim kłamstwem. I w tym momencie następuje pierwszy rozłam pomiędzy Catrą i Adorą, bowiem ta pierwsza za nic nie chce opuścić Hordy i wręcz przyznaje, iż od dawna domyślała się faktycznych celów i działań grupy. Jednak, co bardziej istotne, postać ta może i wcale tak nie myśli – gwałtowne wyznanie spowodowane jest poczuciem zdrady i odrzucenia, jakie poczuła w momencie, gdy Adora zniknęła. Od tego momentu, drogi tych dwóch wojowniczek zaczynają się coraz bardziej rozchodzić, lecz w trakcie trwania opowieści, co rusz będą na siebie natrafiać, niczym dwa spoiwa wciąż ciągnące do siebie nawzajem.

Ogromnym plusem nowo zrealizowanej serii jest sposób przedstawienia złej strony, którą reprezentuje Horda i Catra. Na obu brzegach przedstawione nam są zróżnicowane postacie (choć szkoda, że żołnierzom Hordy nie poświęcono więcej czasu w produkcji). Żadna z nich nie jest jednoznacznie dobra, żadna z nich nie jest też jednoznacznie zła. Adora, Catra – każda popełnia błędy, boi się, dąży do swego, każda też ma inne sposoby, aby z wymienionymi uczuciami i pragnieniami sobie radzić. Pod koniec pierwszego sezonu dostajemy odcinek, który w całości skupia się na tych dwóch postaciach i niezwykle zażyłej relacji, jaka je łączy. Mimo tego, iż wydaje się, że bohaterki w końcu dojdą do porozumienia i wyznają sobie wszystkie żale i winy leżące im na sercu, to ta przyjaźń (a może i coś więcej?) ma zbyt wiele rys. Dotyczy to szczególnie postaci Catry, która „od zawsze” traktowana była jako osoba drugiej kategorii – ciągle gorsza, ciągle odrzucana. Adora z kolei, to „złote dziecko”, któremu wszystko od razu wychodzi. Ta pierwsza uwielbiająca rywalizację, ale i mająca ogromną potrzebę bycia kochanym i zauważonym, odwraca się w końcu w stronę przeciwną do tej, którą wyruszyła Adora. Jakby na złość swej przyjaciółce za to, że ta ją porzuciła i nie wróciła po nią. Albo i jako chęć udowodnienia, że i bez niej jest w stanie coś zdziałać, że też potrafi stać się kimś, że coś znaczy i warta jest docenienia.

Ciąg dalszy, tutaj:
https://czarnawolgaawniejdziewczyna.wordpress.com/2019/02/01/wspolczesne-ksiezni czki-mocy-she-ra/#more-288

Ciąg dalszy ciągu dalszego, tutaj:
https://www.facebook.com/czarnawolgaawniejdziewczyna/