"Bestie" to trzymający w napięciu thriller, który wrzuca widza w sam środek konfliktu toczącego się w hiszpańskiej Galicji; konfliktu który wydaje się nierozwiązywalny niczym węzeł gordyjski, ponieważ żadna ze stron biorących w nim udział, nie potrafi zrozumieć swojego adwersarza. Poczucie beznadziei i bieda wydobywają z ludzi to, co najgorsze. A może to kraina w której toczy się akcja filmu tak straszne piętno odcisnęła na ludziach, że gdy dostrzegli szansę ucieczki postanowili wykorzystać ją za wszelką cenę? Galicja to z jednej strony piękna i dziewicza kraina (jakby się chciało, by więcej było kadrów pokazujących jej panoramę!). My jednak ją poznajemy przez liczne sceny rozrywające się na tle podupadających gospodarstw, ciężkiej w uprawie ziemi, podrzędnego baru. To kraina z której wyjechały dzieci, której mężczyznami brzydzą się kobiety (i dzieci i kobiet w tym filmie nie uraczymy poza głównymi bohaterkami), to kraina twardych mężczyzn, którzy dzielą swój czas między pracę w gospodarstwie a grę w domino w lokalnym barze. Takie miejsce do osiedlenia wybrał główny bohater filmu Antoine i jego żona Olga, którzy wierzą, że ciężka pracą są w stanie wydobyć potencjał tej krainy, którzy wierzą, że jest to miejsce warte zachowania od zapomnienia. I może gdyby nie świat wielkiej polityki, który dociera do tego miejsca, małżeństwo pozostałoby lokalnymi dziwakami prowadzącymi ekologiczne gospodarstwo, niezrozumianymi przez rodzimych mieszkańców (dlaczego nie gospodarują całej ziemi pod uprawę pomidorów tylko kierują się dziwnymi zasadami?) Kiedy jednak Antoine sprzeciwia się sprzedaży ziemi pod budowę wiatraków, w lokalnej społeczności wybucha śmiertelny spór między nim a gospodarzami, którzy widzą w oferowanych za ich ziemię pieniądzach, szansę na odmianę losu. Głównym przeciwnikiem Antoine stają się dwaj bracia - Xan i Lorenzo. Spór między sąsiadami z całą mocą ujawnia konflikt między swoimi i obcymi, Francuzami i Hiszpanami, wykształconym profesorem i prostymi rolnikami.
Proste środki wyrazu, fantastyczna gra aktorów, dobrze napisane dialogi - wszystko to sprawia, że zostajemy wciągnięci w tę historię. Jedynym mankamentem jest to, że jakby zbyt szybko dochodzi o kulminacyjnego momentu i nagle zmienia się oś całej fabuły, jakby nagle reżyser przestawił zwrotnicę i przekierował nas na innych bohaterów, inne relacje, inne problemy. Coś, co byłoby dobrym epilogiem, zabiera jednak dużą część filmu więc nie może być tak traktowane. Pomimo tego, jest to dobre kino, którego obrazy i dialogi na długo zostają w pamięci. Szczególnie scena konfrontacji Antoine z... wiatrakiem.